Σήμερα έχω έντονη την αίσθηση για προσευχή. Είναι παράξενο αυτό που μου συμβαίνει όταν αναδύεται αυτό το συναίσθημα στην επιφάνεια. Δεν μιλάω για μια απλή επιθυμία προσευχής αλλά για ένα έντονο αίσθημα που δεν με αφήνει ήσυχο μέχρι να βρει διέξοδο μέσα από εμένα. Νοιώθω σαν να έχω πάθει στέρηση (πνευματική, ίσως και σωματική) και κάτι μου λείπει. Σε αυτές τις στιγμές νοιώθω μία ζεστή αύρα να έρχεται και να αγκαλιάζει όλο μου το σώμα και την ψυχή μου ζητώντας επίμονα να της δώσω σημασία. Συνήθως όταν κάποιος ζητάει κάτι έντονα από εμένα και με αυθάδη τρόπο αντιδράω. Εδώ όμως παραδίνομαι και μάλιστα με όλη μου την καρδιά σε αυτήν την απροκάλυπτη απαίτηση. Το κάστρο ολόκληρης της ύπαρξης μου δεν χρειάζεται να πέσει. Το παραδίδω μόνος μου στον πιο γλυκό κατακτητή που μπορεί να τύχει σε άνθρωπο, την ένωση με τον Θεό.
Η προσευχή αρχίζει.... Τα πάντα τώρα ησυχάζουν. Οι αισθήσεις χαλαρώνουν και οι χτύποι της καρδιάς γίνονται πιο σιγανοί. Το σώμα αρχίζει να χάνει την υπόσταση του και το πνεύμα παίρνει τα πρωτεία. Προσευχή. Τι προσευχή άραγε; Τι λόγια να προφέρω; Ποιες είναι αυτές οι μαγικές λέξεις που θα με στείλουν κατευθείαν στον παράδεισο, στην γαλήνη; Ποιές είναι αυτές οι λέξεις που θα φέρουν ειρήνη στην καρδιά μου και θα νοιώσω και πάλι αυτό το θεϊκό κομμάτι που μου ανήκει να πάλλεται δυνατά; Αφουγκράζομαι την καρδιά μου και δεν παίρνω καμία απάντηση. Σιωπή τελεία. Σιωπή και μόνο σιωπή. Τίποτα άλλο. Ακολουθώ λοιπόν και σιωπώ. Πλησιάζω το καντηλάκι μου δίπλα στο εικόνισμα της Παναγίας με τον Χριστούλη αγκαλιά και από την φλόγα του ανάβω ένα κεράκι. Είναι από καθαρό μέλι ξέρεις και όταν καίγεται βγάζει ένα υπέροχο άρωμα που ηρεμεί το μυαλό. Παίρνω το κομποσχοινάκι που μου έχει κάνει δώρο ο φίλος μου ο Δημήτρης από το Άγιον Όρος και λέω μέσα από την καρδιά μου μια μικρή φρασούλα «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον Με». Την επαναλαμβάνω μερικές φορές και μετά ...σιωπή...ησυχία. Καρφώνω το βλέμμα μου πάνω στην εικόνα. Την κοιτάω και με κοιτάει. Της μιλάω και μου μιλάει. Χωρίς λόγια, χωρίς ήχο. Έτσι απλά, μέσα από την καρδιά, μέσα από αυτό το υπέροχο συναίσθημα που με γεμίζει όλες αυτές τις στιγμές.
Θυμάμαι μίλαγα με κάποια φίλη μου η οποία ήταν από τους ανθρώπους που ψάχνονται συνεχώς και είναι θα μπορούσα να πω αιώνιοι αναζητητές της αλήθειας. Τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους. Μου διηγήθηκε κάτι που της συνέβη και πήρε απάντηση για πολλές από τις αναζητήσεις της. Η μητέρα της είναι θα λέγαμε ένας άνθρωπος της εκκλησίας. Επισκέπτεται τακτικά τον ναό που είναι κοντά στο σπίτι της και λαμβάνει ενεργό μέρος στις περισσότερες λειτουργίες που γίνονται. Κάποια ημέρα , μου είπε, ήμουνα τρομερά εκνευρισμένη και μπερδεμένη μέσα στις σκέψεις μου όταν άκουσα την μάνα μου να λέει «Παιδί μου εγώ πάω στην εκκλησία». Γύρισα τότε αγανακτισμένη (αφού ένοιωθα ότι χάνει εντελώς τον χρόνο της πηγαίνοντας εκεί) και της είπα με τσαντισμένη φωνή: μα τι βρίσκεις εκεί και πας κάθε λίγο και λιγάκι και προσεύχεσαι; Η απάντηση της ήταν καταπέλτης για εμένα «Γαλήνη παιδί μου». Πάγωσα. Έμεινα εκεί και την κοίταγα να κλείνει την πόρτα για να πάει εκεί που έβρισκε «γαλήνη». Από τότε, μου εξομολογήθηκε η φίλη μου, άλλαξε ο τρόπος που έβλεπα πολλά από τα πράγματα στην ζωή μου και πρόσθεσα ένα: την προσευχή που μου έφερε τα πάντα δηλ. την γαλήνη.
